Kıyamet ya da "Yanlış Geldik Bilader"

"Kıyamet bu patinin altında!"

 İnsan cinsiyle geçirdiğim 33 sene, onca gözlem ve izlediğim onlarca belgeselden edindiğim bir fikir var ve bunu siz insanlıkla paylaşmaktan çekinecek değilim:

- Hanımlar, beyler, maalesef yanlış geldik.

Şimdi "insanlık" dedim ama kimse kendini dışlanmış hissetmesin. Aranızda kediler olabilir, uzaylılar olabilir. Dahası bu ikisi aynı şey olabilir. Şu noktada kimseyi parmakla gösterecek, “Bu bizim köyden değil” ispiyonlayacak halim yok. Maksadım belli; yanlış gelen insanlığa “Arkadaşlar burada bekleme yapmayalım” çekmek.

Peki "Yanlış geldik ne demek? İzah edeyim efendim; insanlık olarak evrimde şıçtık. Ne ara becerdik, nasıl muaffak olduk tam bilemiyorum, çünkü her şeyi ben bilemem. Lakin tüm canlılar hayatta kalmak için evrimleşirken, hayatı s.kip atmaya yönelik gelişen bildiğimiz tek bir tür var. Kim o? Çok doğru bildiniz, insan.

Şimdi oturup BBC, Neyşınıl Ceografik’ten edindiğim "Sinek kuşu gagayı şu şekil sivriltmiş, yok efendim balinada leğen kemiği varmış zira yemek için karadan denize inmiş" geyiklerini yapmayı, yazıyı tabiatın gücüyle desteklemeyi ben de bilirim. Konuyu dağıtmamak adına kendimi tutuyorum. Sadece şunu belirteyim, hem izlemeye hem yemeye doyamayacağım canlılardan birdir ahtapot. Hatta bazı ahtapotları sorsanız bana halamdan, eniştemden yakın. İnsan halasını ızgara, haşlama, hatta salata yapar mı? Çiftlik halası değilse, neden olmasın?

Konu ansızın dağıldı ve işin aslı anlatmak istediğim yerin yakınına bile gelemedim. Atımı bilim ve sosyal gözlemin kol gezdiği düzlüklere sürmek istiyorum, olmuyor. İnsan olarak yanlış evrimleştik de ne oldu? Bunun cevabının verilmesi gerekiyor.

Şöyle oldu; bok gibi.

Biz kendini, hatta kendiyle beraber tüm insanlığı, hatta yetmez tüm dünyayı, o da kesmezse kainatı yok etmeye yemin vermiş bir tür olduk. Yemin vermeyenlerin aklından da günde en az 5 kere geçiyor bu fikirler. Yok et, parala, parçala, talan et, devir, lime lime et, at gitsin...

Ne bir yunus, ne bir fil, kendi türünün sonunu böyle şevkle beklemez. Memeli olmayanları zaten hiç açmıyorum. Onların işi gücü var olmak.

En kendi canından geçmiş hayvan bile, diyelim ki üreme mevsiminde nehirleri tersine tersine gidip de yumurtladıktan sonra ölen bir somon, aslen yine türüne hizmetin derdinde. Cansız bedeni önce yeni nesillere, sonra da oradaki suyu emen ağaca bitkiye gıda oluyor. Hayat, her parçasında kendini devam ettirmek için dahiyane yollar buluyor. Bi tek bizler, yani skimsonik insanoğlu, doğaya gıda bile olmayan ölümleri, meziyetten sayıyoruz.

Birbirimizle savaşıp, ölenleri onurlandırıyoruz. Şehirleri talan edecek, etkisi kuşaklarca geçmeyecek silahlar geliştiriyoruz. Silahlarımızla gurur duyuyor, hatta onları çıkartıp seviyoruz. Kimler yaşasın, kimlerin soyu tükensin ve hatta kimlerin tohumu kurusun, en çok biz biliyoruz. Bazılarımız manyağın ısrarcısı çıkıyor; öldürmeyi meslek ediniyor. Onların kimini seri katil diye hapsedip, bazısını lider diye takip ediyoruz.

Kıyamete inanıyoruz, inanmakla kalmayıp kıyameti arzuluyoruz. Kendi küçük zavallı bencilliğimiz içinde, "batsın bu dünya" diyoruz. Boktan ve ucuz sebeplerle kendi bireysel dünyamızın battığını düşünmekten de geri kalmıyoruz. Hatta buna inanıp ilaçlar yutan, gazlar içen, köprülere çıkıp kendini boşluğa bırakanlar da bizleriz.

Bence ve aslen, intihar eden balinaları felan hep biz gaza getiriyoruz. Artık hayvanatın suyuna ne katıyorsak, huzursuzluğumuzu, ölüme olan tutkumuzu, gezegenin kanına zerk etmeden gün geçiremiyoruz. Belki de ne kadar zararlı olduğumuzu içten içe bildiğimizden, kendimizi yok etmeye çalışıyoruz. 

Yazıktır la, yaşamaktan ne kadar da yorgunuz.

Dile kolay 70 bin yıl, evril evril yine iki gram rahat edeme. Yerler ayağına batsın, soğuklar tüysüz cildini berelesin. Miden de öyle bir narinleşsin ki, eti otu çiğ yiyeyeme. İş değil şu evrim, beyler bayanlar. 

Basbayağı yanlış geldik, dönemiyoruz.

***

Halbuki evrim şöyle olabilirdi; tükürüğümüz yaralarımızı iyileştirebilir, kopan yerlerimiz tekrar çıkabilirdi. Makinalara ihtiyaç duymadan hızlıca hareket edebilir, diğer canlı türlerini dinleyip anlayabilirdik. Suda, karada ve havada yaşamamız daha rahat olmalıydı bi kere, soğuğu sıcağı bu kadar da kederle tatmamalıydık. 

En fenası da, bu bilinç ne amınko insanoğlu, bu bilinç ne? Algının kapılarına takoz sıkışmış adeta!

Ezik gibi 5 duyuyla takılıyoruz, onun da ne kadarını duymaktayız şaibeli. Köpekler duyduğuna güler, kuşlar gördüğüne, o denli çapsız yeteneklerimiz var. İnsan 70 bin yılda bir takım hisler geliştirmez mi lan? Başka bi boyut var mı? Zamanın katmanlarında neler oluyor? Canla cansızlık arasındaki geçiş nasıl? Enerjiler nerden geldi, nereye gidiyor? Pihuuuu. 

Bakma öyle yüzüme bön bön insanoğlu, hele cevap ver? Sana her şey niye hala muamma?

Şimdi diyorlar ki 21 Aralık’tan sonra başka bir devire geçilecekmiş. Olabilir. Lakin o geçiş evrenin yaşıyla doğru orantılı olacağından o kadar uzun sürer ki, insan ömrü, hatta tarihi, onu gözleyip anlamlandırmaya yetmez. Belki de yeter, şimdi tam bilemedim. Daha iyi kayıt tutmaya başladı insanoğlu, herkeste bi kameralar...

***

Lafımı şu şekil bağlıycam, insanlığın kıyameti göklerden gelmeyecek, içten patlamalı olacak, o kesin. Boşuna elin göktaşını, uzaylısını töhmet altında bıraktınız senelerdir. Ne ettiysek kendimize edeceğiz. Gezegeni çöp eve çevirdik, kısmetse başka gezegenlere gidip, oraların da karbonunu belleyeceğiz.

Ya da belki, hani bana küçük bir ihtimal gibi geliyor amma ve lakin, bir noktada olması gereken yöne doğru evrilmeye başlayacağız. Olması gereken, hepimizin içinden geçen aslında. Ruhumuz nereden geldi, nereye gidecek bileceğiz. Canlıların hepsiyle bilincin içinden sızdırarak iletişebilecek, haliyle artık öyle kolayca öldüremeyeceğiz. Ya da daha iyisi, hayatı, neden var olduğumuzu daha iyi anlayıp, kıymetini bileceğiz.

Evet bugün 21 Aralık, Maya'nın duasıyla yaşamadığımız için, takvimiyle de ölmedik. 

Bu gece İstanbul'da her tarafta konserler var; dünyanın sonuna müzikle, dans ederek ve el ele girmek de bir kafa, güzel kafa. Siz neyin kafasına koparsınız bilemem. Tek dileğim, yarın uyandığımızda, hepimizin içinde geleceğe dair ufacık bir heves...

Sonra kısmetse, yolunu bulur herkes.

Biterken,

ocakta yemeğim var kardeş, hızlısından bitsin bu iş. bana meraklı varsa, daha üj bej gün buralardayım. sonra dağa geri kaçar. dağ çok güzel, siz de gelsenize.

Related Items ahkam kitap öykü