Yoldan Gelen Mektup

Sevgili Siz,

Şu aralar bi yoldayım. Gerçi hepimiz, durmaksızın bir yoldayız da, ben bilmediğim bir patikaya saptım şu ara. Bunu bilerek ve isteyerek yapmış olmam, patikada huzur bulduğum anlamına gelmiyor. Bilinmez patikalar geceleri soğuk ve yalnız, gündüzleri sıcak ve hesapsız olabiliyor.

Tuhaf mı? Nıç, çok değil.

Size vaatlerde bulunmuştum; öyküler yazacağım, başka bir pencereden bakacağım, kitaplar anlatacağım, seyehatleri seveceğim, tanımadığım insanların gözlerine bakacağım diye...

Vaatlerim için burdayım ve olaylar şöyle gelişti:

Bundan birkaç ay önceydi, manitaya iş ve acans ile ilgili saçmasapan birşeyler anlatıyordum bir akşam. O da adeti olduğu üzere, yeterince ilginç bulmadığı bu muhabbeti dinlemiyordu. Dinlenmediğimi fark edince benim içim bir çöker, dudağım büzülür; büzüldüm. Sonra, artık ilahi bir ilhamla mı, idari bir kısa devre ile mi, tam bilmiyorum, aklıma bir fikir geldi.

"Aşkitom" dedim, ki evet özel hayatımda aşkitom diyebilecek kapasitede yavşak tarafları olan biriyim, "Aşkitom acaba kışı Kabak'ta mı geçirsem? Şöyle kitabımı bitirsem, blogu kitap yapsam, kısaca yazsam?"

Aşkitom ise cümlenin geri kalanından anlayacağınız üzere biraz geniş biri; "Olur valla ben destekliyorum" demesin mi? A- aaa. Bir anda bulduğum dandik fikrin gerçeğe dönüşme ihtimaliyle göz göze kalakaldım. Fikir bana "Tuttun mu ucunu?" dercesine göz kırptı. Ve o an saptığım patikanın toprak yolu önümde uzanmaktaydı.

***

Ben çok çılgın biri değilim, sakın yalan reklamlarıma, sahne presınslarıma felan kanmayın. Yıllarca oldukça makul biri oldum, üniversite bitirip derhal işe girdim. 8 senesi reklamcılık olmak üzere 10 senedir pek çoğumuz gibi ekmeğimin peşindeydim.

Sevmediğim işlerde, ağlayarak çalışmalarım da oldu, kendimi ofislerin hıslarına kaptırıp tepesine çıktıklarım, kırdıklarım, kırıldıklarım, tepeme çıkardıklarım da. Oysa dün gibi hatırlarım, ben hiç bir gün bir başkasının üzerine basacak denli bok yutmayacaktım. Halbuki bir kez ortama girende, yeminimi bir parmak malumunuz eşliğinde yutmam çok uzun sürmedi. Zira bilirsiniz, bir sistem var bende, benden içeri.

Uzun lafı kısa bağlıyayım, o meşhum günden itibaren hayatımın en büyük anketini başlattım. Önüme gelene tutup tutup, "Kanka ben kışın dağa çıkıyorum, hipi oluyorum, şöyle yazıyorum, böyle kopuyorum" fikrini enjekte etmeye başladım. Açıkçası, öyle ahım şahım, öyle alkışlı tepkiler de almadım. Kimi patenti bizzat sağ kaşıma ait "Hıı çok" bakışıyla süzdü beni, kimi anneme söylemekle tehdit etti. Bazısı "Ulan Kabak'tan yazar mı çıkılır, ancak tekneci olursun denyum" çıkıştı bana, kimi post ergenlik krizine girmekle itham etti.

Yoga hocam Defne, aynı zamanda fahri akıl mihengim de olduğundan, "Dediğimi yapma, yaptığıma bak" örnekleriyle geldi bi gün. Üstelik hayatının belki de en zor günlerindeydi, insanın babası her gün ölmüyor neticede. Defne'nin ayağındaki kırmızı pabuçları, bana getirdiği okuma lambası, çok işlevli çakı ve lastik eldiven'den mutelif hediye setini, hikayemize etki ve katkısını hesaba katmadan not düşmek isterim. Artık içine ne doğduysa, öyle orjinal Amerikan şeyler almış bana. Fikrime cevabı kesin ve basitti üstelik.

- Aklına düştüyse, gideceksin. Bundan 5 sene sonra şu an içine düştüğün onca şüphe ve korkuyu hatırlamayacaksın bile.

"Çok biliyosun Defne", demedim, böyle şeyleri biliyo çünkü kadın. Açıkçası ben tek başına gidip senelerce Tayland'da, Hindistan'da kalan başka Türk kızı tanımadım. Neyse ben buradan aldığım gazla, toparlanmaya başladım.

İşi bırakmam, evi boşaltmam, eşyalarımı satmam, kendime vadide kalacak yer ayarlamam, kedimi bakıma almam, kendime para getirecek iş güç bulmam ya da bulamam 3 ayımı aldı. O esnada ayılıp bayılmalarım, gece kabuslara bağlamalarım, histerikçe ağlamalarım, misal spotçu amca eşyalarımı sırtlarken hüzünle ardından bakmalarım, yıllardır biriktirdiğim onca yazı ve mektup ve öteberiyi toplarken nostaljiden kurumalarım oldu.

Beş sene, beş sene, beş sene... Tekrarladım sürekli. Sizi temin ediyorum, hayatı boyunca aldığı hiç bir yazılı kağıt parçasını atmamış, evini kalesi bilmiş, işi gücü olmayınca kendini sokak çocuğu saymış, parasızlıktan ödü kopmuş, duygusallığın dibinde yeşile çalmış biri için çok kolay işler değildi bunlar. Ama beş seneye önemi olmayacakmış madem, ittirdim kendimi. İttire kaktıra geçti 3 ay.
Vay vay vay.

***

Bu hikayenin mutlu bir sonu yok. Çünkü henüz başladı.

Kabak'a giden takside, kedim Rüya kafesinde sakinleştircilerin de etkisiyle baygon baygon miyavlarken gördüğüm her parça şeye "Bu da benim!" dedim. Yol kenarındaki işaret levhaları, yürüyerek 2 saat mesafedeki dispanser, sonbaharın büyüttüğü pembe çiçekli sarmaşıklar, kayalıklar ve çiğ tutmuş çam ağaçları, zeytin ve keçi boynuzları ve denizin sesi ve güneşin sıcağı ve kuyruğu cam göbeği semenderler ve karınları tombul örümcekler ve vadinin türlü çeşitli köpekleri, şelalesi, çakılı, mini kurbağaları ve henüz tanışmadığım insanlar ve ışıksız gecelerin konuğu binlerce yıldız...
Hepsi benim.

Hemen şu noktada durup kendime bir kez daha "Hıı çok!" çekmeyi borç bilirim.
Vadideki henüz 2. gecemde yalnızlığın kafası, korkuya, korku hüzüne, hüzün öfkeye dönüştü. "Seni de skerim tavrını da" diyerek Rüya'yı dövüp, korkudan odadan çıkartmayan erkek kedinin birine (ismi Fare) ve ardından duvarda gördüğüm semendere su atmam, 48 saatten az sürmüştü.

Dedim ya, bu hikayenin mutlu bir sonu yok, çünkü daha başındayız.
Belki haftaya çıldırır, İstanbul'a geri dönerim. Belki kışı orada geçirir, romanımı yazar, bahara Tayland'a giderim. Ya da belki tek kelime yazamam, utançtan insan içine de çıkamam, orada tekneci olurum. Ya da belki annem durumdan haberdar olunca gelir beni bi güzel döver, akıllanır ilk gördüğüm ajansa girer, SSK'm ödenince gerçek huzura ererim.
Açıkçası size boyumdan büyük sözler verecek değilim.

Madem ki deniyorum, her an yanılabilirim.

Sadece şunu söylemek istiyorum sayın ve sevgili okuyucu; kim olduğunu, adını, yaşını, hayatını nasıl kazandığını, nasıl dertlerle uğraştığını bilmiyorum. Hayallerin nedir, umutların kimdedir, şu an ne istersin, yarın nasıl uyanırsın onu da bilmiyorum. Aslına bakarsan şu aralar kendimi tanıdığım insanların en cahili, en salağı gibi hissediyorum.

Ve fekat, hayat çok güzel. Herkesin güzeli ise kendine.
O güzel bazen çok zor, çok nazlı, çok edepsizce tırstırıcı ama hep bir tane.
O biricik, o tek kullanımlık, o tamamı sana ait hayatı güzel kullanmak ise, sadece senin elinde.

İşte ben o ellerinden, umutla öpüyorum...

d.

Biterken,
dün akşam Kısmet Şov'a gelen kız çetesi, sizi hayal kırıklığına uğrattım diye kahroluyorum şu an, beni üzmeyin. bi süre sonra yine gelin. eşim dostum canım cicim, siz nereye beklendiğinizi iyi biliyorsunuz. ve anne, seni arıycam, panik yapma kurban olduğum.

Related Items