Çeşme'nin İncisi

Bu duyguyu bayat bir nostalji seline, şımarık bir içlenmeye düşmeden anlatmak istiyorum. Bakalım başarabilecek miyim?

Bendeniz Çeşme'nin mehur plajı Aya Yorgi'ye ilk teşrif ettiğimde, 1 yaşımı doldurmamışım. Henüz yürümem olmadığından, "Aya Yorgi'ye 1980 yazında popo bastım, oralara ilk popo basanlardanım" desem, çok da yalan olmaz.

32 sene öncesinin Aya Yorgi'si, baştan aşağı cam göbeği bir havuzcuğun etrafına biraz şöyle, acık da böyle attırılmış servi ve mandalina ağaçlarından, denize yampirik inen tahta bir iskelenin kıyısına konuşlanmış, tahta mı tahta iskemleli bir köfteciden, acemi şoförlerin iflahını kesen, arabanın tekeri denize illaki değerek sonlanan, toz içinde bir yoldan ve denize sıfır taş bir duvarla halktan ayrılmış, çam ve zeytinlerin arasında hayal meyal seçilen bir malikaneden ibaretti.

O denizi hiç unutmadım.

***

Yaşım dört. Çılgın attığım, üstsüz güneşlendiğim yıllar...

Dudaklarım mora çalıp, parmaklarım su böreği kıvamına gelene dek duruyorum denizde. Gün turuncu pembe bir top olup, tepenin ardına kaçmış. Beyaz duvarın dibi serin, koyu gölge. Babam yunus taklidi yaparken annem beni çağırıyor. Yeter artık, karnın ağrıyacak felan diyor. Bense sudan çıkmamak için ;"Şimdiii, denizi son kez kucaklıyorum. Bak denizi öpüyorum anneeaa!" gibi türlü taklalı sevimlilikler peşindeyim.

Yaşım 11; birkaç aya kalmaz boybend dinlemeyi bırakıp, GnR'ye dikey geçiş yapacağımdan haberim yok. Dramatik bir ergen olmanın keyfini çıkartıyorum.

Kışın orta yerine denk gelen bayram mı, seyran mı bilinmez, bir tatil vesilesiyle Çeşme'deyiz. Annemlere "Aya Yorgi'yi görelim" tutturuyorum ki, çok az tutturulabilen, şımarıklığa hiç tahammülü olmayan bir ailenin ergeniyim. Dileklerim -hayırlara vesile- kabul ediliyor, çamurda Allah'a emanet iniyoruz koya. Tuz griden yaprak yeşiline, titreye titreye renk değiştiren denizle bayramlaşıyorum. Boyum kadar mandalina ağaçları elimi öpüyor.

18 yaşıma bastığım sene, siteden kankam, esmer İzmir dilberi Ayşegül'e araba almışlar. O yaz Tarkan teypte, biz ise kliplerden öğrenilmiş cakamızı sata sata, arabanın içindeyiz. Ay bi havalar, bi havalar.

Aya Yorgi'de çok değil, 3 tane beach club var; mandalina altına oturmak bilete bağlanmış, karşı tarafın girişi beleş. Biz parası neyse veriyoruz, voleybol maçı yapıyoruz. Sonra ekipçe suya dalıp, koyun karşı yakasından çıkıyoruz. Kah salınarak, kah gerdan kırarak, artık kafada Pretty Woman'lar mı çalımıyor, rüzgar ıslak saçlarımızı mı savurmuyor, işte o hallerde gidip bara konuşlanıyoruz. İçeceğimiz de bi diyet kola ha; olsun. Biz o bara akşamları takılanlardanız artık. Kolaya para istemiyorlar, biz de zaten üstümüzde para taşımıyoruz.

Aya Yorgi'de Bu Yaz

Artık Babaylon'un bahçesinde ikamet eden, kadim dostum güdük mandalinalarla sarmaş dolaşım gecenin köründe. Ayıptır söylemesi, kayış gibi viski içimişiz. Kafamı kaldırıyorum; gök aynı gök, su aynı su -aslen pek değil- ve ağaç aynı ağaç.

Ama insan, biraz başka.

Bulunduğumuz yerin müziği iyi, dans ederken aman çok hoş. Lakin müzik sisteminden az uzağa yürürsen, dayak gibi kakofoniyle kucaklaşıyorsun. Koydaki bazı mekanlar, "Müziğimi duyan taa İzmir'den kopup gelecek" hissiyatına kapılmış herhal, sesi köklüyor da köklüyor.

Deniz kenarı desen, akşam bambaşka bir çingen bohçası. Biiçkılablardan biri hapishane aydınlatması tercih etmiş, öbürü denize mor ışık vermiş, beriki Japon kerhanesi ile uçak pisti kırması, kırmızı lamba astırmış. Bu ülkede çirkinliği sayıyla veriyorlar, yemin ediyorum. Herkesin yüklü bir çirkinlik istihkakı var.

Bu istihkaka nail olan, koyun ortasındaki malikanenin sahibi zengin aile de sağ olsun, olaylara seyirci kalmamış. Kah alttan ışık verdiği Türk bayrağıyla, kah iyice çileden çıktıklarında açtıkları dev hoparlörleri ve projeksiyonlarıyla, intikamcı bir Dallas parodisi sunuyorlar. Ben olsam 100 koli plastik terlik alıp, sinir bastıkça yan mekana fırlatırdım. Niye, çünkü zengin hayallerimde bile köylüyüm, neyse...

Ertesi gün ortama yüzmeye gittim, o öpmelere doyamadığım denize bi haller olmuş. Koy hala güzel gibi, lakin dibi cam göbeği değil, kirli, puslu bi gölet yeşili. (Şimdi tabi Marmara'nın "Deniz olarak öldüm ben, benimle uğraşmayın" haline, yahut Karadeniz'in "Kardeş, bizim dip ezelden beri böyle. Tektonik bişey, sana özel değil" tavrına alışıksanız, fark etmeniz zor olabilir.) Özetle, yüzdüm ama keyifle değil.

Her şeyin bedeli var/ Güzelliğinin de/ Bir gün gelir ödenir/ Öde Aya Yorgi

Açıkçası, hayatım boyunca gittiğim bir yere insanlar gitmesin, orada eğlenmesin diyemem. Ama şunu önerebilirim; herkesin istisnasız uyması gereken kurallar uygulansın. Hiç ses olmasın, müzik çalınmasın da diyemem. Ama koydaki tüm mekanlar, sistemini öyle bir ayarlasın ki, sesleri birbirine karışmasın.

Misal Sziget Festivali'nde 100bin kişiyi eğlendiren ana sahnenin sesi, hemen arkadaki çadıra, yahut 50 metre ötedeki dj'li başka bir sahneye karışmamayı başarıyordu. Etrafta gürültü kirliliği yok idi. Demek kii, isteyince oluyor, olabiliyor. (bkz: bir önceki yazı)

Sonra o abuk subuk aydınlatmalar... Anladık, klüpsün, şekillisin. Mekanın içinde, ağaçların arasında, barına ister mor ışık bas, ister "Yıl olmuş 2012 ve ben hala..." demeden black light koy. Ama denize ışık vermeyiver be adam. Kibar aydınlatma iz nat roket sayns.

Suyun dibine gelince; deniz yüzülmekle kirlenmez. Ya arıtmalarda bi sorun var ya teknelerde, ya da hepsinde; cidden bilemiyorum. Ama ben işletme olsam açıkçası götüm atar. Hele arazi sahibi olsam, deniz bilimci, su tadımcı artık kimi bulursam, parası neyse getirip baktırırım. Ne yapabilirim? diye sorarım. Gerçi ben işletme olsam sezonu kapatamadan batarım. İyi ki değilim.

Demem o ki, vatanamız aslen cennet.

Bakın bunu hiç bir milliyetçi hislenmenin etkisinde kalmadan, sırf babamın gezdirdiğine hürmeten söylüyorum. Kum, su, ağaç, rüzgar, güneş, bitki... Hepsi güzel, çok şükür. Bizde eksik olan şey, onları insanca, insana servis etme kararlılığı. Kullanırken koruma özverisi. İş işten geçmeden harekete geçme güdüsü.

Biri iyi yapsa, hemen yanındaki sçıp batırıyor, sonra tüm sınıf ceza alıyoruz.

Biz on yıllardır sınıfça cezalıyız. Artık iyice azıttık, iflah olmuyoruz.

Biterken,

İstanbul'a sonbaharın ilk yağmuru hayırlısıyla düştü. onca bikbik ettim lakin hafta sonu, babaylon'da festival var. durumum olsa koşa koşa giderim şimdi. allah yalanı sevmez, hoşlanıyorum sizden..

siz giderseniz duman'a ve güdük mandalinalarıma selam edin he mi?

ps: resimdeki ayaklar benim değil, adı üstünde temsili. genç kadının self ayak fetişini temsil ediyorlarlarlar.

Related Items